[KHR] Love of Prince killer [B59][NC]

ขอลงซักตอนนะ ฮ่าฮ่า

TITLE: [KHR] Love of Prince killer [B59]
FANDOM: Reborn
PAIRING: Belphegor X Gokudera [B59]
TYPE: Yaoi
RATE: …?? ไปประเมินกันเอาเอง

ณ ปราสาทวาเรีย

“เบลจะไปไหน”น้ำเสียงเล็กๆดังออกจากปากของอัลโกบาเลโน่ตัวน้อยแห่งวาเรียเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของผมสีทองสลวยที่มีมงกุฎสีเงินแต่งแต้มอยู่บนหัวและเจ้าของเสียงหัวเราะอันแปลกประหลาดพลางร่างเล็กๆนั่นก็ลอยไปเกาะอยู่บนไหล่ของเจ้าชายนักฆ่าอย่างคุ้นเคย

“ชิชิชิ เจ้าชายจะไปหาโกคุเดระน่ะ มาม่อนสนใจจะไปกับเจ้าชายมั๊ย”เจ้าชายนักฆ่าผู้มีนามว่า ‘เบลเฟกอล’ กล่าวถามอัลโกบาเลโน่ตัวน้อยที่เกาะอยู่บนไหล่ ‘มาม่อน’
พยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงตอบก่อนที่ขาเรียวสวยของเจ้าชายนักฆ่าจะก้าวออกมานอกประสาทวาเรีย

“โกคุเดระรอเจ้าชายก่อนนะเจ้าชายจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ ชิชิชิ”เอ่ยขึ้นพลางเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอาคนที่อยู่บริเวณนั้นรู้สึกเสียงสันหลังวาบไปเลยทีเดิม

+ - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - +

บนดาดฟ้าของโรงเรียนนามิโมริ...เด็กหนุ่ม 3 คนกำลังนั่นรับประทานอาหารกลางวันกันอย่างเช่นทุกวันไม่เคยเปลี่ยนแปลง

“โอ๊ะ!”เจ้าของผมสีเงินร้องอุทานออกมาเสียงแผ่วปล่อยขนมปังที่ถืออยู่ในให้ร่วงลงสู่พื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจมือข้างหนึ่งยกขึ้นมาถูบริเวณแขน
รู้สึกขนลุกแปลกๆทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไร เรียกความสนใจให้คนทั้งสองหันมามอง

“มีอะไรเหรอโกคุเดระคุง”เสียงหวานดังขึ้นจากปากของผู้เป็นบอสของวองโกเล่แฟมิลี่ ‘ซาวาดะ สึนะโยชิ’ ทะเอา ‘โกคุเดระ ฮายาโตะ’ สะดุ้งเฮือกหลุดจากภวังค์

“อ่ะ ปะเปล่าครับรุ่นที่ 10”หันมามองหน้าผู้เป็นบอสก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างร้อนลนเรียกเสียงหัวเราะจากคนอีกคนได้มากทีเดียว

“555+ โกคุเดระนี่ตลกจังเลยเนอะ” ‘ยามาโมโตะ ทาเคชิ’ หัวเราออกมาอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นสีหน้าของโกคุเดระ

“หนอย เจ้าบ้าเบสบอสเดี๋ยวเถอะ”พูดออกไปพลางควักไดนาไมล์ออกมาหลายสิบอันเพื่อที่จะบอมคนตรงหน้าให้แหลกไป
จะได้ไม่ต้องมากวนใจเขาอีก

“555+ โกคุเดระเอาของเล่นออกมาอีกแล้ว”ยังทำหน้าระรื่นได้อีก ก็แน่สิทุกอย่างที่ทำไอ้เจ้าบ้านี่ก็คิดว่ามันคือการเล่น

“กะ โกคุเดระคุง เก็บเถอะมันอันตรายนะ”สึนะกล่าวร้อนลนเขาเก็บลงไปตามคำสั่งของสึนะก่อนจะรู้ขึ้นเสียวสันหลังขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง

หันหลังให้ชายทั้งสองเดินตรงมายังประตูดาดฟ้าพร้อมที่จะเปิดออกไปทุกเมื่อสร้างความแปลกใจให้คนทั้งสองเป็นอย่างมาก

“โกคุเดระคุงจะไปไหนเหรอ”เสียงหวานถามออกมาอย่างสงสัยในใจก็คิดไปต่างๆนานาว่าโกรธเขารึเปล่าโกคุเดระหันมาตอบด้วยสีหน้าแย้มยิ้มแล้วตอบกลับไป

“อ๋อ คือผมจะไปเข้าห้องน้ำนะครับรุ่นที่ 10”พูดจบก็เดินออกไปท่ามกลางสายตาของคนทั้งสองเดินลงมาถึงห้องน้ำเดินตรงไปยังอ่างล้างมือเปิดก๊อกน้ำก่อนจะควักขึ้นมาล้างหน้าไล่ความรู้สึกที่แสนประหลาดนี่ออกไป

+ - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - +

ทางด้านของห้องกรรมกราคุมกฎ...ชายร่างบางนั่งพิงพนักเก้าอี้พรางตาก็จ้องที่แผ่นกระดาษที่ถืออยู่บนมืออย่างไม่ลดละอ่านใบนี้เสร็จก็เปลี่ยนเป็นใบนั้นใบนั้นเสร็จก็ต่อที่ใบนี้อีกใบทำแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่รู้จักเบื่อราวกับว่ามันกลายเป็นเรื่องปกติของเขาไปเสียแล้ว

ก๊อกๆๆ

ประตูไม้ของห้องที่นั่งอยู่ถูกเคาะมาจากด้านนอกเขาละสายตาออกจากแผ่นกระดาษก่อนจะมองไปทางบานประตูที่ถูกเปิดออกโดย
‘คุซาคาเบะ’ลูกน้องของตน

“มีอะไร”เอ่ยถามเสียงเรียบพรางตาก็เลื่อนไปมองที่แผ่นกระดาษนั่นต่อ

“มีคนบุกรุกมาที่นี่ครับ”คุซาคาเบอะเอ่ยเสียงเรียบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

“หืม ใครมันกล้าบุกรุกมาที่นี่”กรรมการคุมกฎ ‘ฮิบาริ เคียวยะ’เอ่ยขึ้นเสียงเย็นยะเยียบมื่อทั้งสองกำทอนฟาไว้แน่นหมายจะจัดการไอ้คนที่บุกรุกเข้ามายังโรงเรียนแสนรักของเขา

“ชิชิชิ เจ้าชายเองแหละที่เป็นคนบุกเข้ามา”เจ้าชายนักฆ่าปรากฏตัวที่มือถือมีดสีเงินสลักลวดลายสวยงามแต่เปื้อนไปด้วยเลือดเขาใช้ลิ้นเลียมันอย่างเชื่องช้าราวกับลิ้มลองรสชาติที่แสนจะหอมหวานของมันอย่างช้าๆเนื่อจากว่ากลัวจะหมดไป ใบหน้าและตามเสื้อผ้าเปื้อนไปด้วยเลือดสีเข้มส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งไปทั่วห้อง

“แกเองนะเหรอ หึ แกมาที่นี่ทำไม”ฮิบาริเอ่ยถามเสียงเรียบเก็บทอนฟาเข้าที่พลางนั่งลงกับเก้าอี้ตัวเดินซักถามราวกับเจ้าชายนักฆ่าคนนี้คือผู้ที่ก่อความผิดอันใหญ่หลวง

“เจ้าชายมาตามหาเจ้าหญิงน่ะ ชิชิชิ””ฮิบาริขมวดคิ้วงุนงงกับสิ่งที่เบลเฟกอลเอ่ยออกมาก่อนจะชักสีหน้าให้กลับมาเป็นอย่างปกติ

“เจ้าหญิง”เอ่ยออกไปเสียงเรียบ

“ใช่ๆ เจ้าหญิงของเจ้าชาย โกคุเดระไง ชิชิชิ”ตอบกลับไปเสียงร่า

“โกคุเดระ ฮายาโตะนะหรือ”ถามออกไปอีกทีหยิบใบรายชื่อที่มีชื่อของโกคุเดระขึ้นมาดูแล้วโยนประวัติส่วนตัวของเจ้าตัวที่กำลังพูดถึงให้
เบลรับมาดูอย่างงงๆก่อนจะยิ้มร่าออกมาเมื่อรู้ที่อยู่ของคนที่ตนหมายตา

“มาม่อนๆ เจ้าชายได้ที่อยู่ของโกคุเดระมาแล้วล่ะ”เบลเอ่ยอย่างยินดีและปราบปลื้ม อัลโกบาเลโน่ตัวน้อยจึงได้แต่พยักหน้าเบาๆกับความไร้ (ร้าย) เดียงสาของเจ้าชาย

“แล้วแกมีอะไรอีกมั๊ย”เอ่ยถามออกมาอย่างไม่สนใจเท่าไหร่พลางยื่นมือไปลูบหัวฮิเบิร์ดตัวน้อยที่บินมาเกาะอยู่ที่ไหล่ของตนอย่างเอ็นดู

“ชิชิชิ เจ้าชายอยากเจอหน้าโกคุเดระเดี๋ยวนี้เลย”เอ่ยออกมาหน้าระรื่นราวกับว่าจะถูกให้ความช่วยเหลือยังไงยังงั้น

“ก็ช่างแกสิ”ฮิบาริเอ่ยออกมาเสียงเรียบไม่คิดจะช่วยแต่แรกแล้วเบลทำหน้าเบ๊เล็กน้อยก่อนจะหันไปกระซิบที่ข้างหูของมาม่อนอัลโกบาเลโน่ตัวน้อยพยักหน้าตาม

“ค่าตอบแทน 200 เยนอย่าลืมนะเบล”ไม่ลืมที่จะทวงค่าตอบแทนที่สัญญากันไว้ไม่นานในห้องกรรมการคุมกฎก็เต็มไปด้วยกลีบสีชมพูที่ล่วงหล่นลงมาจากต้นซากุระใหญ่
ฮิบาริเบิกตากว้างขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่น้อยพยายามที่จะเอาทอนฟาออกมาแต่ร่างกายก็ไม่ยอมทำตามคำสั่ง

“ชิส์ สกปรกนักนะแก”ฮิบาริสบทออกมาเสียงกร้าวจ้องหน้าเบลนิ่งด้วยความเคียดแค้น

“ชิชิชิ เราก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก...เจ้าชายจะทำให้ซากุระหายไปถ้ายอมเรียกโกคุเดระมาให้”เบลเอ่ยต่อรองอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ

“...”

“...”ไม่มีใครพูดอะไรออกมาฮิบาริยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยถามออกมาเสียงเรียบในข้อที่สงสัย

“ถ้าชั้นเรียกโกคุเดระ ฮายาโตะมาให้แกแล้ว แกคิดจะทำไงต่อล่ะ”

+ - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - +

ทางด้านของโกคุเดระ ฮายาโตะ...เขาเดินเข้าไปในห้องเรียนที่มีนักเรียนนั่งอยู่มากกว่าครึ่งมองไปยังที่นั่งของรุ่นที่ 10 ก็เห็นว่าเขานั่งอยู่โดยมีเจ้าบ้าเบสบอลนั่งอยู่ข้างๆทั้งสองหันมามองที่เขา เท้าเรียวก้าวเดินเข้าไปหาก่อนจะไปนั่งลงกับที่ของตนอย่างเหม่อๆสายตาจับจ้องออกไปยังนอกหน้าต่างมองดูสิ่งมีชีวิตเบื้องล่างที่กำลังขยับเคลื่อนไหว

“โกคุเดระคุงมีอะไรรึเปล่า”สึนะเอ่ยถามน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเป็นห่วงโกคุเดระหันไปมองยิ้มรัยแล้วก็ส่ายหน้าก่อนจะหันออกไปมองยังนอกหน้าต่างดังเดิม

กริ๊ง~
เสียงกริ่งบอกว่าหมดช่วงเวลาพักกลางวันดังขึ้นตามหน้าที่ของมัน โกคุเดระที่นั่งเหม่อสะดุ้งเฮือกก่อนจะมองไปยังประตูที่ถูกเปิดออกโดนอาจารย์สอนวิชาเลข เขาถอนใจหันกลับไปมองที่เดิมอีกครั้ง

‘ประกาศจากกรรมการคุมกฎให้นักเรียนที่ชื่อโกคุเดระ ฮายาโตะมาพบที่ห้องกรรมการคุมกฎโดยด่วย ขอย้ำอีกครั้งว่าต้องมาตอนนี้และเดี๋ยวนี้’เสียงประกาศหนึ่งดังขึ้นทั่วโรงเรียนสายตาของคนทั้งห้องหันมามองที่โกคุเดระกันเป็นตาเดียว เขานิ่งอึ้งเหมือนกันว่าทำไมถึงโดนเรียกไปทั้งๆที่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะลุกเดินออกไปยังห้องกรรมการคุมกฎ

“อะไรกันวะวันนี้ซวยชะมัด ทั้งๆที่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย”เดินไปสบถไปอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเรียกเขาไปทำไม ไม่นานนักเขาก็เดินมาถึงห้องกรรมการคุมกฎ เปิดประตูเขาไม่โดยไม่เคาะจะสนทำไมไม่เห็นจำเป็น

กำลังจะก้าวเท่ช้าเข้าไปเท่านั้นแหละก็ถูกพุ่งใส่อย่างจังจากใครคนนึงจนเขาเซถลาล้มลงกับพื้นพร้อมกับร่างของอีกคนที่ยังคงกอดเขาไว้อยู่ ใครฟะ ก้มลงดูคนที่เอาหน้าซุกกับคอของตนพลางกอดไว้แน่นก็ได้กลิ่นเลือดจางๆจากผมสีทองของคนตรงหน้า
เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

คิดได้ดังนั้นก็ผลักคนตรงหน้าออกอย่างแรงเขาปล่อยมือออกก่อนจะมองหน้าโกคุเดระนิ่งแล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ โกคุเดระเบิกตากว้างควักไดนาไมล์ออกมาแทบจะทันที จุดไฟเตรียมพร้อมที่จะฟาดใส่ แต่จู่ๆไดนาไมล์ที่ถืออยู่ก็ถูกตัดจนขาดโดนใบมีดสีเงินสลักลายสวยของคนตรงหน้า

ซ ซวยแล้วไง คิดได้ก็ลุกขึ้นกระโดดออกห่างจาดเบลเฟกอลแล้วควักไดนาไมล์ออกมาอีกทีคว้างใส่ที่เบลเฟกอลอีกทีแต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเป็นแบบเดิม

“ชิส์”สบถออกมาอีกทีพลางมือก็ไปล้วงบุหรี่ออกมาจุดไฟแล้วคีบใส่ปาก หน้าห้องกรรมกราคุมกฎนี่แหละ ไม่กงกลัวหัวมันแล้ว

“โกคุเดระ อย่าสู้เลยรู้ใช่มั๊ยล่าว่ายังไงก็ต้องแพ้ ชิชิชิ”เบลเอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อก่อนโกคุเดระเบ๊หน้าอย่างไม่พอใจ

“เฮ้ย! พวกแกอย่ามาทำให้โรงเรียนนี้ต้องมีรอยร้าว เข้ามาข้างในนี้ซะ”โกคุเดระสะดุ้งก่อนจะเดินนำเข้าไปตามที่ถูกเรียก
นั่งลงตรงโซฟาอย่างถือสิทธิไม่กลัวอะไร แถมยังสูบบุหรี่สบายใจเฉิบอีกต่างหากไม่สนว่าฮิบาริมองมาที่เขาด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า
‘อยากขย้ำเต็มแก่’

“แกเรียกชั้นมาทำไม”โกคุเดระเอ่ยถามเสียงเรียบจ้องหน้าฮิบารินิ่งอย่างที่เขากำลังจับจ้องตนอยู่
“หึ สัตว์กินพืชอย่างแกชั้นไม่เรียกมาให้เสียเวลาหรอก”

“แล้วเรียกชั้นมาทำซากอะไรของแก”เอ่ยเสียงกร้าวรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ถูกมันเรียกมาแต่มันกลับบอกว่าไม่ได้เรียก แล้วนี่ชั้นทำอะไรแกเรียกชั้นมาทำไมเนี่ย! คิดในใจแทบอยากจะเดินไปชกคนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด

“เจ้านั่นมันให้ชั้นเรียกแกมาให้”ฮิบาริเอ่ยพลางชายตาแลไปยังคนเป็นเจ้าชายที่บัดนี้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ซะจนจมูกชมกัน โกคุเดระเบิกตาโพล่งอย่างตกใจก่อนจะผลักคนเป็นเจ้าชายออกไปจากตัว

“ชิชิชิ เจ้าชายยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะ”เบลเอ่ยขึ้น

“แกมีธุระอะไรกับชั้น จะมาฆ่าชั้นรึไงเล่า!”โกคุเดระตวาดเสียงก้องใส่หน้าเบลทำเอาเจ้าตัวเบ้หน้าไม่พอใจ

“เจ้าชายไม่ฆ่าโกคุเดระหรอกแต่ที่เจ้าชายมานี่เพราะคิดถึงต่างหากเล่า เชอะ”เบลเฟกอลเอ่ยงอนๆก่อนจะสะบัดหน้าหนี

แล้วมางอนอะไรชั้นเล่าไอ้เจ้าชายปัญญาอ่อน แต่ว่าไงนะคิดถึงเหรอ แกอาร๊ายยย ย ไม่อายชาวบ้านชาวช่อง คิดในใจพลางส่ายหน้าน้อยๆแบบจนปัญญาไม่รู้จะเอายังไงกับเจ้าชายขี้งอนนี่ดี

“เบลถ้าไม่รีบเดี๋ยวกลับปราสาทไม่ทันเดี๋ยวบอสโกรธด้วยมาแบบไม่ขออนุญาตตุแบบนี้”มาม่อนที่นั่งนิ่งและนั่งเงียบมานานเอ่ยขึ้นออกมาเป็นชุดเล่นเอาเจ้าชายนักฆ่าเบ๊หน้าไม่พอใจอีกที

“ก็ได้ๆเดี๋ยวเจ้าชายจะรีบจัดการก็แล้วกัน”เบลเอ่ยย่างสามขุมเข้ามาหาโกคุเดระอะไรบางอย่างบอกเขาว่าอันตรายจึงได้แต่วิ่งหนีไปอีกซีกของห้องกำลังจะวิ่งไปที่ประตูมันก็ถูกล็อกจากด้านนอกเสียแล้วกะว่าจะเอาไดนาไมล์ออกมาพังแต่ก็ว่างเปล่าทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีสิ่งที่เขาต้องการ นึกๆดูอีกทีวันนี้เขาพกไดนาไมล์มาแค่ 20 อัน แล้วก็หมดแล้วด้วย ซวยแล้วว่าจะปีกออกไปทางหน้าต่างเจ้ากกรมการคุมกฎก็นั่งอยู่ทางนั้นเสียด้วย ตอนนี้เขากลายเป็นคนจนมุมไม่มีที่ให้หนี

แล้วจู่ๆภาพในห้องก็เปลี่ยนไปกลายเป็นพื้นทีๆว่างเปล่ามีเพียงเขากับคนอีกคนเท่านั้นคนๆนั้นหันมามองทางเขาแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“อ อาเจ๊”พูดจบก็ทรุดลงไปกับพื้นภาพทั้งหมดกลับมาเป็นอย่างเดิมเขาอยู่ในห้องของกรรมการคุมกฎ อยู่กับเบลเฟกอล ฮิบาริ และก็มาม่อน เห็นเบลเฟกอลเดินมาตรงหน้ารั้งร่างของเขาให้ลุกขึ้นมาจากพื้นก่อนจะอุ้มมาวางไว้บนโซฟา

“ก แก...อุ๊ป!”โกคุเดระขบฟันแน่นด้วยความเกรี้ยวโกรธแต่ก็โดนปิดปากโดยร่างที่สูงกว่าโดนทาบทับราวกับว่าจะหลอมกันเป็นหนึ่งเดียวลิ้นร้อนล้วงล้ำเข้ามาทางช่องปากที่ร้อนระอุของร่างที่เล็กกว่าก่อนจะส่งไปตวัดพันเกี่ยวกับลิ้นของร่างที่เล็กกว่า มือเรียวไล้ไปทั่วเรือนร่างที่เฝ้ารอมานานอย่างทะนุทะนอมกลัวร่างข้างใต้จะเจ็บช้ำ

ละปากออกจากร่างบางก่อนจะเลื่อนมาไซร้ตรงแถวซอกคอโดยไม่มีการขัดขืนพอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นร่างบางมีสีหน้าที่เลื่อนลอยราวกับเหม่อลอยยิ้มอย่างพอใจ และก้มลงไปไซร้ต่อย่างใจขมเม้มมันอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้จนร่างบางสะดุ้งครางออกมาเสียงหวาน

ต่อหน้าคนตั้งสองคนถูกเห็นแบบนี้แล้วรู้สึกอายจนทำอะไรไม่ถูก อายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ซอกหลืบไหนแล้ว
คิดอยากจะผลักคนที่ไซร้คอตนอยู่ออกไป...ได้แต่คิดในใจแต่ไม่รู้ทำไมร่างกายมันไม่ยอมขัดขืนไม่ยอมฟังคำสั่งรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังตื่นตัวภายใต้กางเกง ใบหน้าแดงซ่านเมื่อรู้ว่าตนเริ่มมีอารมณ์ร่วม

“ชิชิชิ โกคุเดระมีอารมณ์แล้ว”เอ่ยออกมายิ้มๆมองดูร่างที่แสนจะเย้ายวนตรงหน้า ใบหน้าที่แดงซ่านด้วยความเขินอาย ดวงตาที่หรี่ลงอย่างเย้ายวนด้วยกิเลสตัณหา ริมฝีปากบวมแดงที่อ้าออกน้อยๆเพื่อหอบหายใจ พูดได้คำเดียวว่า เซ็กซี่! ไม่รอช้าเขาประกบจูบกับร่างตรงหน้าอีกครั้ง ขณะที่มือเลื่อนไปสัมผัสกับจุดต่างๆของร่างบาง เลื่อนไปยังส่วนอ่อนไหวที่ชูชันภายใต้กางเกงกอบกุมมันเอาไว้จนร่างบางสะดุ้ง
มือทุบอกร่างสูงแต่ก็ถูกรวบไว้ถูกมัดโดยเข็มขัดของตนที่ร่างสูงถอดออกมา กางเกงทั้งสองลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าอย่างไม่รู้ตัวเสื้อก็ถูกปลดออกเผยให้เห็นยอดอกวับๆแวมๆ

มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางเอาไว้รูดขึ้นรูดลงจนร่างบางครางออกมาไม่เป็นภาษาด้วยน้ำมือของร่างสูงตรงหน้าที่ปรนเปรอให้จนหนำใจเมื่อปากละออกจากกันร่างสูงก็ก้มลงไปยังส่วนล่างมองดูส่วนอ่อนไหวของร่างบางที่เริ่มมีน้ำซึมออกเลียรอบปลายเบาๆอย่างพอใจก่อนจะก้มลงไปมองยังช่องทางรัดแน่นข้างหลังลิ้นร้อนยื่นไปแตะที่ช่องทางนั้น ร่างบางดิ้นอย่างไม่ยอมร่างสูงจึงออกแงชักมือให้มากขึ้นร่างกายของร่างบางสั่นสะท้านมองดูคนตรงหน้าอย่างเว้าวอน รอดูว่าจะทำเช่นไรต่อไป ส่งลิ้นเข้าไปเลียตรงช่องทางนั้นอีกทีก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปยังช่องทางที่รัดแน่น

“อ๊ะ อ๊า~”ครางออกมาเมื่อร่างสูงสอดนิ้วเข้าไปจนสุดทั้งเจ็บทั้งสุขสมระคนกันไปพลางปล่อยน้ำรักใส่มือของร่างสูงตรงหน้า
ถอนมือออกจากช่องทางเมื่อหมดความอดทน รูดซิบกางเกงลงจ่อแก่นกายของตนเข้าไปที่ช่องทางของร่างบางและกระแทกเข้าไปจนสุดตัว ร่างบางครางออกมาอย่างเจ็บปวดรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลริน แต่ก็สุข ขยับสะโพกตามการกระแทกของร่างสูงอย่างเผลอผลัน
โดยลืมไปว่ามีดวงตาสองคู่กำลังจับจ้องอยู่…

+ - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - +

“ยามาโมโตะ โกคุเดระคุงทำไมหายไปนานจังเลยมีอะไรรึเปล่าเนี่ย”บอสแห่งวองโกเล่แฟมิลี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงปนห่วงปนกังวลพลางหันไปมองหน้าผู้เป็นเพื่อน

“นั่นสิเนอะหายไปนานจังเลยนี่มันก็ถึงคาบสุดท้ายแล้วนาทำไมยังไม่มาอีกก็ยังไม่รู้”ยามาโมโตะพยักหน้าเห็นด้วย

“นั่นสิเราลองไปดูดีมั๊ย”สึนะเอ่ยขึ้นอีกที

“เอ๋ ไม่ต้องหรอกเขาอาจจะคุยธุระกันอยู่ก็ได้เราอย่าไปขัดเลยดีกว่า”สึนะคิดอยู่ซักพักจึงพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะนั่งเรียนต่อไป โดยไม่รู้ว่า โกคุเดระกำลังถูกกระทำบางอย่างอยู่ในห้องกรรการคุมกฎ...

+ - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - +

“เฮ้! แกลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าได้แล้ว”น้ำเสียงเย็นชาดังเล็ดลอดออกมาจากปากของ ฮิบาริ เคียวยะ
ร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟาเหลือบตามองอย่างเคียดแค้นก่อนจะยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบากหยิบเสื้อผ้าที่กองระเกะระกะอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่ รู้สึกเจ็บมากมายตรงแถวบริเวณสะโพกจนอดไม่ได้ที่จะส่งมือไปคลำๆดูนึกถึงไอ้เจ้าชายวิปริตที่พอเสร็จกิจก็วิ่งแจ้นกลับไปซะเฉยๆ นึกแล้วก็แค้น อย่าให้เจอนะคราวหน้าพ่อจะฆ่าไม่เลี่ยงเลย คิดในใจพลางเดินออกไปจากห้องกรรมการคุมกฎ เดินกลับมายังห้องเรียนก็พบว่ามันแทบจะว่างเปล่าเหลือคนเพียงสองคนซึ่งก็คือสึนะกับยามาโมโตะ ทั้งสองหันมามองที่โกคุเดระก่อนจะเดินเข้ามาหา

“โกคุเดระคุง เป็นอะไรรึเปล่าหายไปนานเชียว”สึนะเอ่ยถามอย่างร้อนรนพลางมองสำรวจไปทั่วร่างกายว่ามีที่ใดได้รับบาดเจ็บมั่ง

“อ่า ไม่มีอะไรครับรุ่นที่ 10 คุยธุระกันนะครับ”โกหกออกไปหน้าตายิ้มแย้มทั้งที่ในใจอ่อนล้าเสียแทบทรุดเจ็บสะโพกจะตายอยู่แล้ว
พูดจบก็เดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนจากที่นั่งเดินมาหาชายทั้งสอง

พอหันไปมองที่ยามาโมโตะก็เห็นเขายิ้มเจ้าเล่ห์
มันยิ้มอะไรของมัน คิดในใจก่อนจะเดินตามสึนะออกไป

โกคุเดระไปทำอะไรกับใครมาละนั่นหรือว่าฮิบาริ! ไม่ยอม ยามาโมโตะคิดในใจพลางเดินแยกจากพวกสึนะตรงไปยังห้องกรรมการณ์คุมกฎ
เปิดประตูเข้าไปเห็นเจ้ากรรมการคุมกฎตัวน้อยกำลังนั่งอ่านเอกสารบางอย่าอยู่ ฮิบาริเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะก้มลงไปอ่านเอกสารในมือต่ออย่างไม่ใส่ใจนัก เขาเดินอ้อมไปข้างหลังของฮิบาริสวมกอดมาจากทางข้างหลังพลางขบหูฮิบาริอย่างแรงจนเจ้าตัวสะดุ้มคว้มทอนฟาออกมาฟาดใส่ท้องน้อยของยามาโมโตะอย่างจัง แต่ก็หลบได้อย่างหวุดหวิด

“ฮิบาริ นายนอกใจชั้นเหรอ”ยามาโมโตะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจฮิบาริขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะวางมือลงแนบลำตัว

“ชั้นไปนอกใจแกตอนไหน”เอ่ยออกมาเสียงเรียบมองไปที่ร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ

“ก็นายเรียกโกคุเดระเข้าไปหาพอกลับออกมาก็มีรอยจูบอยู่ตรงซอกคอนี่นา”เอ่ยพลางเงยหน้าขึ้นมองร่างเล็กอย่างไม่ยอมแพ้

“เหอะ เจ้าบ้านั่นมันฝีมือชั้นซะที่ไหนกันเล่า”

“ถ้าไม่ใช่ฝีมือนายแล้วมันเป็นฝีมือใครกันล่ะ”

“นี่แกไม่เชื่อใจชั้นเลยรึไงฮะ!”ตะโกนออกไปอย่างเผลลืมเจ้าตัวเบิกตากว้างใบหน้าเริ่มขึ้นสี หันหน้าหนีในทันใดแต่ก็ถูกจับให้หันกลับไปเช่นเดิมโดยร่างสูงที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่

“ชั้นเชื่อใจนายเสมอนะ”พูดจบก็ประทับริมฝีปากร้อนลงไปยังปากของร่างบางอย่างอ่อนโยน

+ - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - +

เช้าวันรุ่งขึ้น...โกคุเดระก้าวเท้าเดินตรงไปยังบ้านของสึนะตรงสะโพกเริ่มหายเจ็บแล้วแต่ก็ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยพอเดินไปถึงก็เห็นสึนะเดินออกมาจากบ้านพอดี แปลกแฮะที่ไม่เห็นเจ้าบ้ายามาโมโตะ คิดในใจแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย

“อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นที่ 10”เดินเข้าไปทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มซึ่งสึนะก็หันมายิ้มตอบ

“อรุณสวัสดิ์โกคุเดระคุง”แล้วทั้งสองก็สาวเท้าเดินไปยังทิศที่โรงเรียนตั้งอยู่

ไม่นานนักทั้งสองก็เดินมาถึงโรงเรียนเดินเข้าไปในโรงเรียน เข้าไปในห้องเรียนเห็นยามาโมโตะนั่งอยู่ก่อนจึงเดินเข้าไปหา

“อรุณสวัสดิ์ยามาโมโตะ”สึนะทักทายยามเช้า “มาเร็วจังเลยนะ”

“55 วันนี้มันรู้สึกกระปี่กระเป่าน่ะ ขอโทษที่ไม่ได้มาพร้อมพวกนายนะ”เอ่ยออกไปทั้งๆที่ตนเองยังไม่ได้กลับบ้านเลยเสียด้วยซ้ำ...

“ไม่เป็นไรหรอก”สึนะเอ่ยเอากระเป๋าไปวางยังที่นั่งของตน

เมื่อชั่วโมงแรกของการเรียนมาถึงอาจารย์ก็เดินมาพร้อมชายผมทองที่ยิ้มได้ตลอดเวลา โกคุเดระไม่ได้สนใจที่จะหันไปมองเขามองออกไปนองหน้าต่างอย่างเหม่อลอยพอนึกถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นมาก็หน้าแดงซะงั้นเขาสะบัดหัวไล่ความคิดที่แสนะหน้าอ่ายออกไป

“สวัสดีนักเรียนทุกคน”อาจารย์ประจำชั้นเอ่ยทักนักเรียนจึงเอ่ยสวัสดีกลับไป “วันนี้มีนักเรียนแลกเปลี่ยนย้ายมาใหม่น่ะ เขาชื่อเบลเฟกอล
มาจากอิตาลี่ เอ้าแนะนำตัวซิ”

“ชิชิชิ เจ้าชายชื่อเบลเฟกอลมาจากอิตาลี่”พูดจบก็มองไปทางโกคุเดระที่กำลังหันมามองทางตน

“หะ หา กะ แก”เอ่ยตะกักชี้หน้าเบลนิ่งจนเพื่อนทั้งห้องหันมามองเบลยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์

“โกคุเดระคุงรู้จักเขาเหรอ งั้นฝากเขาให้เธอดูแลด้วยเลยละกัน เอ้าเธอไปนั่งตรงที่ว่างตรงนั้นเลยละกันนะ”อาจารย์ประจำชั้นเอ่ย
เบลเดินตามอย่างไม่ขัดขืนเดินมากยุดอยู่ตรงโต๊ะของโกคุเดระ

“ชิชิชิ ฝากตัวด้วยนะโกคุเดระจัง”พูดจบก็ก้มลงไปหอมแก้มโกคุเดระต่อสาธารณะชนคนทั้งห้องที่อึ้งไปตามๆกันโกคุเดระหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย

“แก แก แกตายแน่ไอ้เจ้าชายวิปริท!!!”

…The End…

ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านงับ

WoW นู๋เบล