นิยายระหว่างadmin nookerกับ fins

ป.ล.แต่งขึ้นมาเองทั้งหมด ถึงแม้ว่าชีวิตจริงจะคบกันแล้วก็เลิกกันแล้ว

เจ้ของใจนะที่แก้ให้

เฮียนุ๊กเบสจะลงที่ละตอนละกันนะ
ขอให้สนุก ขอบอกไว้ว่าแต่งขึ้นมาเอง



Admin Nooker Fins

สอบปลายภาคครั้งสุดท้ายของฉันจบลงแล้วต่อจากนี้ไปคงมีแต่ความสบายแล้วสินะหนังสือก็ไม่ได้เรียน เพื่อนก็ไม่ต้องเจอ ฉันเกลียดโรงเรียนเป็นที่สุดไม่มีใครเป็นเพื่อนฉันเลย เหตุผลนะหรอมันก็แค่ฉันไม่ชอบพูดแค่นั้นเอง ฉันชื่อนุ๊ก เป็นนักเรียนม.6 น่าตาน่ารัก ตัวเล็กมีโลกส่วนตัวสูง จริงใจ แต่ไร้เพื่อนเพราะเป็นเจ้าแม่น้ำนิ่ง

ณ ร้านอาหารป้าแช่มสนามบิน

“นุ๊กไปรับออเดอร์โต๊ะนู้นสิ” ป้าแช่มพูดอย่างเหนื่อยๆเพราะที่นี่เป็นร้านอาหารเพียงร้านเดียวที่เป็นอาหารไทยและถูก
“จ้าๆ”
--...ใช้อยู่ได้! ที่ร้านมีพนักงานเป็นสิบไม่ยอมใช้ มาใช้อะไรฉัน ฉันรีบหยิบสมุดและเอาเมนูไปให้ลูกค้า และพูดแบบเดิมเป็นรอบที่ร้อยว่า
“จะรับอะไรดีค่ะ” ~~~~ไร้เสียงตอบรับ --..5นาทีผ่านไป—
20นาทีแล้ว ขอร้องและพูดซักคำ20นาทีแล้ว
“อืม” เย้พูดแล้วคำนึง
“กินอะไรดี บอกแล้วให้กินสเต็กร้านข้าง”
“^^ข้าวกระเพราหมูกรอบ” ตอบแล้วหนึ่งคน
“ข้าวผัด”เย้คนทีสอง
มา3ตอบ2 อีกคนนึงละ
“เอาสปาเกตตี้” --...มันไม่มีว้อย
“มันไม่มีนะเว้ยไอ้ฟิน”
“แต่ฉันอยากกิน “
“เอ่อคือร้านเราเป็นร้านอาหารไทยนะคะไม่มีสปาเกตตี้”
“ก็หามาสิ”
“--...นินายจะเอายังไงกันแน่”
“ก็จะกินสปาเกตตี้”ยังจะกินอีก ไปกินพยาธิในไส้หมูเลยไป
“งั้นก็แปลว่านายจะกิน ผัดไทยสินะ “
“-^-เอาหมูพัดกระเทียมพริกไทย”
55+ในที่สุดฉันก็ชนะไอ้บ้านั้นได้
ในที่สุดก็สามารถนำรายการอาหารที่--...โต๊ะกรรมนั้นสั่งมาได้แล้ว ป้าก็บ่นจนปากจะสลับกับปอดอยู่แล้ว นิฉันต้องเอาไปให้อีกไหมเนี่ย มีเฮแน่งานนี้คนอย่างนายมันต้องเจอ ย.ถ. ยาถ่าย
แค่เพียงไม่กีหยดนายก็สามารถไปที่ชอบที่ชอบได้แล้ว วะฮาๆๆ
ซวบๆ ง่ำๆแจ๊บๆ <<<<<<, กินได้ทุเรศจริงๆหน้าตาก็ออกจะดูดี--...สงสารประเทศไทย
“เฮ้ยฟินเอามาชิมสิของแกน่าอร่อยวะ”
0[]0 อย่ากินนะ ง้ำๆ --....กินไปแล้วที่ชอบที่ชอบนะ อาเมน
“ไอ้แพนต้านิ ฉันอุสากลับมาทั้งทีอย่าแย้งฉันกินเซ่”
“ดูอย่างไอ้โนวามันยังไม่แย้งฉันกินเลย “
“ชิไม่แย้งก็ได้ “
อีกไม่กี่นาทียาก็จะออกฤทธิ์แล้วเตรียมเห็นอะไรสนุกสนุกได้
15นาทีต่อมา2คนนั้นก็หายไปเหลือแค่คนเดียว ดีนะที่ไม่กินด้วยไม่งั้นพวกนี้ได้ชักดาบแน่ๆ
ไปเก็บตังดีกว่า
“ 60บาทคะ “
“คุณใส่อะไรให้เพื่อนผมกิน “ --+ รู้เยอะเกินไปแล้วนะ
“เปล่านิ”
“ผมรู้นะว่ายาถ่ายพวกนั้นก็รู้ ระวังไอ้ฟินหน่อยนะ” --…พูดจบก็เดินออกจากร้านไปแล้วจะรู้ไม่เนี่ยว่าระวังอะไร




[u][b][/b][/u][b][/b]

โฮกมาก.....





5555+ รอๆๆต่อตอนที่2 รีบๆคลอดออกมา


ปล.ข้างต้นไม่ต้องบอกก็ได้นะว่าเมื่อก่อน...

ใช้รูปเฮีย4หรอ -*-


"...ระวังฟินส์หน่อยนะ..."
เอ๊ะ ระวังอะไร

**ข้างต้น ในบท1

เหมือนตัวเองเป็นคนขี้โมโหเลย 55

เฮีย ขาวีน !

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

555+



ชอบๆๆ

รอตอนต่อไป

555+

ฮ่าๆ รอให้อัพต่ออยู่นะครับ

รอต่อไป อัพพพพพพพพพพพพพ สิจ้ะ

[quote="Admin"]รอต่อไป อัพพพพพพพพพพพพพ สิจ้ะ[/quote]


อัพได้เบสอัพแล้วซีรีบรั่มมันไม่เล่น

-.-


ช่วงนี้อาจไม่โผล่นะ อาจจะโปล่เ้ยนๆ ค่ำๆหน่อยๆเหนื่อยๆ

อัพต่อแล้วนะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟ หลังจากที่โดนทวงและโดนประจาณร์มามากกว่า1 สัปดาห์


:<<<--

เอาอ่านซะ
เดียวไปอัพ ฟิค 1827ต่ออีก

3 สามวันอันสงบสุขของฉัน นี้เป็นวันที่ 3 แล้วที่ฉันไม่ต้องทำงานที่ร้าน ต้นเหตุนะหรอก็ยาถ่ายของฉันนั้นละแหละ หลังจากที่พวกนั้นออกไปจากร้านปุ๊ป ฉันก็กะจะเอายาถ่ายไปทิ้งแต่ มันดันหลุดมือตกหมอซุปไปซะได้ คนที่มากิน ชักดาบทุกคนร้านขาดทุนย่อยยับ ร้านจึงโดนปิดไปชั่วคราว แต่ป้าไม่รู้ฉันเลยไม่โดนไล่ออกแล้วมาลั่นล้าอยู่นี้ไง ขณะที่ฉันเดินเล่นในเวลาเช้าตรู่ 10.00 น. (สาบานได้ว่ามันเช้าแล้ว ) แต่สวรรค์ก็มักจะแกล้งคนอย่างฉันได้ทุกวินาที(ไม่คิดจะพักบ้างรึสวรรค์) ฉันเจอคนที่ฉันแกล้งที่ร้านนั้นอีกจนได้ แว้บฉันรีบหลบหลังป้านรถเมย์ทันทีที่เห็นเค้า แต่รู้สึกว่าหมอนั่นจะสายตาเร็วกว่าบุคคลธรรมดาขนาดมีกันแค่2คนในสวนยังเห็นฉันได้อีก
อะแอ่ม รู้สึกว่าเสียงหมอนั้นจะอยู่ใกล้ๆนะ ฉันหนีดีกว่า
หมับ รู้สึกเหมือนมีคนมาจับมือฉันนะ ไม่ใช่แค้รู้สึกแล้วมันมาปรากฏตัวที่เห็นหน้าฉันแล้ว
- -^^เหงื่อตก
“นิถ้าฉันจำไม่ผิดเธอคงเป็น...ยัยป้าที่แอบใส่ยาถ่ายในอาหารที่สนามบินให้ฉันใช่ไม” ตายแน่แล้วฉัน ดันจำหน้าฉันได้ซะงั้น (ยืน20นาทีจำไม่ได้ก็บ้า)
“เปล่า “
“แต่ไอ้โนวามันบอกว่า เห็นเธอใส่อะไรในอาหารฉันคล้ายๆยาถ่าย “ ปากหนอปาก
“ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ใส่”
“มานี่. ฉันจะไม่ว่าจะไรนะถ้าพูดเฉยๆแต่เล่นลากฉันขึ้นรถเนี่ยมันอารายยยยยยยย
“นายจะพาฉันไปไหน “
“เดียวก็รู้”
“ฉันอยากรู้เดียวนี้ถ้านายไม่บอกฉันก็จะไม่ไป” ฉันเตรียมตัวจะลงจากรถแล้วนะสาบานได้ ประตูเป็นใจล๊อกซะแล้ว ชิ
“นายปล่อยฉันลงจากรถเดียวนี้นะ “
“ถ้าอยากลงจริงๆก็ทุบกระจกรถแล้วโดดออกไปเลยสิ” ผึ่ง --+และแล้วเส้นความอดทนของฉันก็แหลกสลายฉันข่วน จิก ตีแขน ทำทุกอย่างแต่หมอนั้นก็ไม่สะทบสะท้านอะไรแม้แต่อย่างเดียว
เอี๊ยด จอดรถทำไมจะส่งฉันลงแล้วใช่ไม เย้
“ยัยป้าหยุดตีได้แล้วเจ็บ” หนอยแกบังอาจเรียกฉันว่าป้า
“แกตายซะเถอะ --+” ปีด โป้ง ป๊าง เปรียง ตูม สถานะการณ์ในตอนนี้มันก็ไม่ได้ต่างกับตอนที่เจ๊ฟินถีบเฮียนุ๊กตกเตียงซักเท่าไหร่ (คิดเอาละกัน)
“โอ้ยพอๆ “
กริ๊ก เสียงปลดล๊อกประตู
“ลงไปได้แล้ว “ เค้าบอกพร้อมกับเดินลงจากรถ เละปล่อยให้ฉันนั่งงงในรถจนเค้าต้องมาลากฉันลงรถ ที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้คือ อพาตร์เมต์ ที่ไหนซักแห่ง
“ตามมา” พูดจบเค้าก็ลากฉันขึ้นลิฟต์ แล้วเราก็มาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่งขณะที่เค้ากำลังตะโกนเรียกคนในห้องให้เปิดประตู แก๊ก
“เปิดแล้ว”O[]O
“พายัยนี้มาทำไม “ ฉันจำได้ไปไอ้นี่คือคนที่ไม่ได้ชักดาบออกจากร้าน
“เฮ้ยโนวา ไอ้แพนต้าไปไหนวะ” และคนที่ชื่อโนวาอะไรนั้นก็ชี้ ไปที่ห้องน้ำ
“ยังไม่หายอีกหรอ “
“ก็เออดิวะ กินไปโคตรเยอะ” คนที่ชื่อแพนต้าพูดพร้อมกับเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วก็เกิดอาการอึ้งนิดๆเมื่อเห็นฉัน
“พามาทำไม”
“เธอต้องการอะไรทำไมมาที่นี้” โนวาพูด
“ฉันต้องการจะไปจากที่นี่ ไอ้นี่มันลากฉันมา” ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปทางหมอนั้น
“ฟินพามาทำไม” นายท้องเสียพูดพร้อมกับทำท่าจะฆ่าหมอนี่ซะงั้น
“ก็วันนี้ฉันไปที่สนามบินมาว่าจะไปให้เจ้าของร้านจ่ายค่าเสียหายแต่ไปถึง มันก็ปิดแล้วก็มีคนบอกฉันปิดเพราะอาหารเป็นพิษ เลยทำการปิดชั่วคราว ฉันเลยไปเดินเล่นแล้วเจอยัยนี้เข้า เลยให้ชดใช้ในถานะคนในร้าน”
“ฉันไม่ได้ผิดฉันต้องชดใช้อะไรในเมืออาหารมันเป็นพิษเอง”
“ก็ฉันไม่เชื่อไง
“ชดใช้ยังไงวะฟิน “
“เล่นเกมส์มาริโอ้แข่งกับฉันถ้าชะนะฉันก็จะปล่อยไป”
พอพูดจบก็ส่งโน้ตบุ๊คมาให้ฉันแล้วบอกวิธีเล่น ฉันนั่งแข่งกับเค้ามา 15ครั้งแล้วแพ้รวด ก็แน่ละหมอนี่เล่นเก่งจะตายหมอนั้น ชิหิ้วฉันมาแต่เช้าตอนนี้ก็บายแล้วหิวข้าวโว้ย
แต่ถ้าฉันไม่นะหมอนี่ก็ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น
แต่เป็นเพราะหมอนั้นก็หิวเหมือนกันเลยให้ แพนต้า กับโนวา ไปซื้อข้าวข้างตึกมาให้
แต่มันก็ซื้อมาตั้งแต่เที่ยงแล้วแต่พวกเราก็ยังไม่เลิกเล่นกันจนตอนนี้แมลงวันกินไปจะครึ้งกล่องแล้ว
อ๊ากครั้งนี้ฉันชนะแล้ว เย้จะได้กินข้าวซักที ปากสั่นหิวโซ
“ ทำไมข้าวฉันมันเหลือแค่นี้เองละ” ฟินพูด
--...มันก้อยู่ในท้องเมลงวันไปแล้วไง
ไม่มีใครพูดอะไร หมอนั้นเลยกินจนหมดยังไม่พอมาแย้งฉันกินอีกไอ้บ้านี่

**และแล้ว
** -0-ก็รอเบสอัพต่อไป
:-->: คงอีกนาน

-.-


55+ เรียกค่าเสียบหาย เอิ๊กๆ

ตอนที่ถีบนุกตกเตียงหรอ 55+ ไม่มีใครรู้หรอก ว่ามะนเกิดอะไรขึ้น

รีบๆอัพนะครับ

(-..-) ~ หึหึ ๆ

ตอนที่3

T^T วันจันทร์ ที่โหดร้ายที่สุด อะไรกันเพิ่งผ่านวันศุกร์ไปได้มี่ชั่วโมงเองนรกมาอีกละ ป้ายโรงเรียนอันบักเป้งอยู่ด้านหน้าไม่ไกลแล้วทำไมวันนี้มีอะไรพิเศษนักรึไง ทำไมคนเยอะเหมือนโรงเรียนจัดงาน แจกไอติมฟรีนักน้า พอเดินเข้ามาในโรงเรียนเหมือนับไมเคิลแจ๊กสันมา เปิดคอนเสริต ไม่เข้าใจเลย นั้นๆมีกรี๊ดๆ อะไรนักหนาอยู่เงียบๆเซ่ และแล้วฉันก็แหวกฟูกกชนแฟนคลับ ไมเคิลมาได้แต่หารู้ไม่ว่าที่แหวกมาคือ บนเวทีไมเคิล -0-
แปะ เหมือนจะมีอะไรจับหัวฉันไว้เลย และเมื่อหันไปก็เจอกับ ไมเคิล <<<<ฟินนะเอง
เฮ้ย O[]O ซ๊อคโลก แม่เจ้า หมอนั้นมาอยู่นี้ได้ยังงายยยยยยยยย
“ไงยัยป้า” ถึงป้าก็ป้าสวยนะยะ บังอาจ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ -0-แฟนคลับกรี๊ดหนักกว่าเดิม
“นายมาได้ไง “
“นั่งรถมาไง “
“พาฉันไปชมโรงเรียนสิ “
“ว่าแต่ห้องผ.อ.อยู่ไหน “ หมอนั่นพูดพร้อมกับลากฉันไปเฉยเลยไปแล้วแฟนคลับก็ยังตามไม่เลิกจนฉันรู้สึกว่าฟินจะเริ่มรำคาญและเริ่มฉุดลาให้ฉันเดินเร็วขึ้นจนเหมือนฉันกำลังปลิว
“นินายช้าหน่อย ลอยแล้วเฟ้ย” พอพูดจบหมอนั้นก็อุ้มฉันเลย-- เอาเข้าไปชีวิต--... และแล้วเขาก็ตัดสินใจเข้าไปหลบที่ห้องเก็บแผนที่ เราอยู่กัน2คน กับ มดปลวกอีกเป็นพันห้องนี้ฝุ่นเยอะจริงๆ แว๊กๆๆๆจะจามแล้ว
“ฮะ ฮัด ฮิ้ว “ เสียงจามฉันจามได้อุบาดมาก ฮิ้ว เนี่ยก็เป็นเพราะหมอนั้นเอามือมาบีบจมูกฉันไม่ให้จามนะเซ่-0-
พอฝูงแฟนคลับผ่านไปแล้ว เราเลยเปิดประตูลามดปลวกแล้วพอหมอนี่ไปส่งหาผ.อ. (พ่อฉันเอง) และ ขณะที่พบ ผ.อ. อยู่มีแขกไม่รับเชิญโผล่มาคือเพื่อนหมอนี้ ขณะนี้ทุคนก็มากันจนครบองค์ประชุมแล้ว ฉันตายชัวร์ และข่าวร้ายยิ่งว่า --พวกนี้ได้อยู่ห้องและในถานะที่ฉันเป็นลูกฉันเลยต้องมารับภาระดูแลคนพวกนี้และเพราะอะไรนะหรอ ก็ เค้าคือคนพิเศษ(คนพิเศษที่ว่าคงไม่ใช่พวก โรคจิตรที่ต้องดุแลอาใจใส่)หรอกแต่เป็นพวกลูกคน ที่บริจาคเงินให้โรงเรียนนี้เพื่อไม่ให้โดนยุบ ที่จะโดนยุบเพราะว่า โรงเรียนนี้ทำตัวเหมือนโรงเรียนนานาชาติ ไม่มีงบแต่ไม่เจียม จัดงานโรงเรียนที งบบานเลยทีเดียวเชียว
ข่าวร้าย หมอนี่ได้อยู่ห้องเดียวกันฉันระหว่างทางกลับ คนที่ชื่อแพนต้า (ไอ้ท้องเสีย)ก็จะคอยจิกกัดฉันด้วยคำพูดอยู่ตลอดทาง เช่น
โชคร้ายจัง ได้ยัยป้าที่ไหนไม่รู้มาดูแล
ทำไมเธอไม่ไปไกลๆพวกฉันซักที ป้า
คำพูดแต่ละคำของเจ้าพวกนี้มันบาดลึกถึงขั้วปอดเลยทีเดียวเชียวทำไมพวกนี้ต้องเรียกฉันว่าป้าด้วยแต่ก้ยังโชคดีที่มีคนนิสัยดีอยู่ในนี้ด้วยคนนึง โนวาไง ฉันว่าหมอนี่นิสัยดีสุดแล้วถึงจะเย็นๆเงียบๆ แต่ปากโป้งก็เถอะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อีกละบ้านขายลำโพงรำไงกานนน กรี๊ดอยู่ได้ ปวดปอด เฟ้ย กรี๊ดอยู่ได้ตั้งแต่เข้าห้องกว่าจะแนะนำตัวเสร็จขนาดหยิบสมุดยังมอง พวกโรคจิตร มันจะหล่อซักแค่ไหนเชียว แค่ขาว สูงหน้าตาดี ตี๋ๆ เองหน้าตาบ้านๆที่หาได้ตามศูนย์การค้าทั่วประเทศ (พูดหยั่งกับ ทีวี ไดเร็ก)
เวรกรรม 3คนนั้นนั่งข้างฉันหมดทุคนเลย ฆ่าฉันเลยเอายางลบมากระซวกใส่ฉันเลย เชิญ ฉันยอมแล้ว ฟินนั่งข้างฉันด้านขวา แพนต้าด้านซ้าย โนวาด้านหลัง --...ทำไมพวกนี้ต้องมานั่งอยู่ที่เดียวกันกับที่ฉันนั่งด้วย คนสวยเครียด ดูเหมือนกันเองเตี้ยขึ้นมาทันที -.-
กริ๊ง เฮ้อเที่ยงแล้วชีวิต กินข้าวๆ หิวๆ ขณะที่ฉันเดินปินข้าวแบบชิวๆ ตามแบบฉับบชีวะประวัติที่ทำแบบนี้เป็นกิจจะวัตอยู่ๆก้รู้สึกว่ามีคนมองแล้วก็ซุ๊บซิบนินทากันยกใหญ่ระหว่างทาง เพราะอะไรน้อคงไม่ใช่เรื่องเมื่อเช้าหรอนะ และเมื่อฉันออมาจากห้องน้ำแล้วฉันก็เจอกับสาเหตุที่คนอื่นๆมองฉัน 3คนนี้อีละลืมเลยว่ามีอีก3ชีวิตที่ฉันต้องดูแล -0-
“ทำไมพวกนายกินข้าว”
“ฉันตามไอ้ฟินมา” แพนต้าตอบนิทางเดินอาหารติดันรึไง
“ฉันก็เดินมาเรื่อยๆ “ โนวาก็อีกคน
“ส่วนฉันเดินตามเธอไง” กวน
“แล้วทำไมพวกนายไม่ไปกินข้าวมาตามฉันทำไม”
“ก็โรงอาหารอยู่ทางไหนละ” แล้วอีกอย่าง ผ.อ.บอกให้เธอดูแลฉันนิ เออวะลืมเลย
ตามมา เฮ้อ หึงโรงอาหารแล้วจะกินอะไรก็ซื้อเอาเดียวฉันนั่งจองโต๊ะไว้ เร็วๆละ
อยู่แล้วไม่เห็นต้องสั่ง แพนต้า
“ ตุ๊บ” เหมือนมีคนมานั่งข้างฉันทำไมหมอนี้ยังอยู่ที่นี่อีละไม่กินข้าวรึไง
ทำไมนายไม่ไป หมอนั่นหันมาทางฉันแล้วก็ไม่พูดอะไรนอจาก ทิ้งหัวลงบนตักฉัน ต่อหน้าประชารว่า100คน ทุกสายตาจับ แล้วต่าง ตะโกนเพื่อนินทาฉัน ที่ต้องบอกว่าตะโกน ก็เพราะ พวกนั้นซุบซิบนินทันดังมา-มากที่สุด แต่ละคำที่พูดกก็มาแต่คำพูดดีดีต่อหมอนี่แต่สำหรับฉันมันตรงกันข้ามันเช่น
“ ดูสิเธอยัยนั้นอ่อยชะมัด”
“แค่วันเดียวเองสงสัยโดนยาเสน่ห์แหงๆ”
“พนัน กันไม้ ยาเสน่ห์ หมดฤทย์ภายใน3วัน ใครแพ้ 20” กลายเป็นกการพนันซะงั้นฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ขณะที่ฉันกำลังเดือดด้วยคำพูดต่างๆนาๆที่คนเข้าพูดกัน แต่หมอนี่ดันนอนแบบไม่แคร์อะไรเลย ดูท่าทางมีความสุข นิดๆคงเป็นเพราะได้แกล้งฉันสินะ ว้าวฉันไม่เคยดีใจที่เห็นหน้าของ แพนต้ากับโนวามากเท่านี้มาก่อนเลย แว๊บ ฉันรีบยกหัวหมอนั้นออก่อนจะว่างไปสั่ง ผัดไทยของโปรดที่ร้านนี้จะรู้เสมอว่าฉันจะสั่งอะไร หมอนั้นตามฉันมาแถมยังสั่งแบบเดียวกับฉันอีกต่างหาก
--..กินๆและถกเถียง-.-และฟัง นี่คือสิ่งที่ทำระหว่างกินข้าวฉันกับฟินกินไปเถียงกันไปเรื่อง ข้าวใครอร่อยกว่ากัน --ที่จริงมันก็เหมือกันแต่ของฉันจะได้กับน้อยกว่าเหตุผลก็แม่ค้าตักให้หมอนั่นเพลินนะสิ แต่ก็ยอมรับอะนะว่าหมอนั้นอร่อยกว่า แต่ฉันก็ไม่ยอมรับหรอกนะ
จนในที่สุดแพนต้าก็ทนไม่ไหว ยกจานของเราไปทิ้งทั้ง2 แล้วซื้อขนมปังให้แทนไม่ได้ๆมันไม่ถูก อะไรกันข้าวจานละตั้ง25 อะไรกันขนมปังแค่15บาท 10บาทของฉันต้องทวงคืน
“แพนต้า 10บาทของฉันละ” แนะๆ ทำหน้างง
“10บาทอะไร “
“ก็ค่าข้าวไงของฉัน25 ของนาย10บาท” …และแล้วก็ไร้เสียงตอบรับจาหมายเลขที่คุณเรียก เพราะอะไรนะเหรอ ก็หมอนั้นวิ่งหนีไปแล้วนะสิตอนนี้ฉันกำลังไล่ล่าหมอนั้นเพื่อนเอาเงิน10บาทของฉันคืน
“แฮกๆ” เหนื่อย โว้ย ฉันไล่เค้ามาจนถึงดาดฟ้าของโรงเรียน และหมอนั้นก็หมดทางไปจนต้องจำใจควักกระเป๋าเอาตังให้ฉัน20 -0-เค้าค้างฉันแค่10บาทไม่ใช่หรอ ก่อนที่ฉันจะได้ค้านอะไรเค้าก็เดินลงไปเลย แต่ก็ดีเหมือนกันตั้ง20แนะ แต่พอมาถึงห้องหมอนั่นก็บอว่าไปแบ่งกับฟินเอาT^T
ออดเข้าเรียนดังก่อนหรอกฉันถึงให้
และแล้วก็เลิกเรียน ปกติฉันจะมารอพ่อที่หน้าโรงเรียนเสมอแต่วันนี้พ่อมาช้าเพราะอะไรกันรอจนรากงอกแล้ว
กิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ (เสียงริงโทนฉันเองละทุกคน)
“อะโหล” คนที่โทรมาคือพ่อฉันเอง ไม่เข้าใจเลยทำไมต้องโทรมา เดินมาก็ได้นิ
“ลูกหรอ ตอนนี้พ่ออยู่บ้านนะ เดียวพ่อส่งคนไปรับ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

เอ๊ะ + คุณพ่อคะ เรามีเรื่องอารายต้องคุยกานหน๋อ

55+

ขอบคุณค่ะสำหรับฟิค